Niby nic nie chcą, a jednak tak wiele
Mają swe cele.
Stoją i jęczą, żądają, rząd męczą,
Nie widzą tego, że dzieci dręczą.
Ech – jak nam ciężko!
Uch – jak nam ciężko !
Ach – jak nam ciężko!
Och – jak nam ciężko!
Ledwie zipiemy, ledwie żyjemy
Za marne grosze wciąż pracujemy.
Pan Broniarz na krzywdę wielką się żali.
Wraz ze swym kompanem plan strajku ustali
I pełno ludzi do tego namówi:
- żądamy podwyżek nie 500, nie 600
lecz tysiąc złotych, a może więcej
Ci, co dzieciakom po 500 dali
By teraz wszystko to odwołali
I emerytom się też nie należy
„To my jesteśmy przyszłością młodzieży”!
Nas trzeba docenić, my najważniejsi
I wykształceni i najmądrzejsi
Za darmo harować przecież nie będziem
Po trupach, a te podwyżki zdobędziem!
Co tam promocje i ocen stawianie?
Uczniów na koniec egzaminowanie?
Wszak ważne jest tylko nasze żądanie!
I choćby rząd rozmów nam nie odmówił
5 postulatów z nami omówił
I każdy nie wiem jak się wysilał
Pan Broniarz odmówi, to jego chwila.
Wybory - tuż!
Stary – jest już!
Ze stołka – bach!
I jego – krach!
Toteż powoli, jak żółw ociężale
Chce ugrać swoje na dusz kapitale.
Nauczycieli do walki pociągnął
I zamierzony swój cel osiągnął.
Namieszał, namącił, rozjątrzył sprawę
Zaniepokoił Polskę, Warszawę
A po co? A na co? Na kogo tak gra?
Bo uczniów, rodziców i tak w doopie ma!
Bez serca, skrupułów oraz bez duszy
Realizuje czerwony swój plan komuszy.
Do taktu wtórują mu jego kamraci
Może i któryś z nich też się wzbogaci
Gładko przychodzi mu rządu krytyka
Nie lubi tylko, gdy ktoś mu wytyka
że jego działalność z tego jest znana
By nie podnosić ręki na pana.
Bo gdzież był gdy rządy PO-przednie, to fakt
Ni grosza podwyżki nie dały, bo jak?
Bo z czego? Dlaczego? Wtedy też strajk
nie był potrzebny – uspakajał.
Nauczyciele po sobie spuścili uszy,
pomarudzili. Sławka znów nikt nie ruszył.
Wciąż ciepłą posadkę przez lat kilka miał.
A nauczyciel? Znów gówno dostał!
Tak oto stado, co zwie się elitą
Jest po to, by guru zapewnić koryto.
Z cyklu "Satyrycznie politycznie" AD: 02-04-2019
Wraz ze swym kompanem plan strajku ustali
I pełno ludzi do tego namówi:
- żądamy podwyżek nie 500, nie 600
lecz tysiąc złotych, a może więcej
Ci, co dzieciakom po 500 dali
By teraz wszystko to odwołali
I emerytom się też nie należy
„To my jesteśmy przyszłością młodzieży”!
Nas trzeba docenić, my najważniejsi
I wykształceni i najmądrzejsi
Za darmo harować przecież nie będziem
Po trupach, a te podwyżki zdobędziem!
Co tam promocje i ocen stawianie?
Uczniów na koniec egzaminowanie?
Wszak ważne jest tylko nasze żądanie!
I choćby rząd rozmów nam nie odmówił
5 postulatów z nami omówił
I każdy nie wiem jak się wysilał
Pan Broniarz odmówi, to jego chwila.
Wybory - tuż!
Stary – jest już!
Ze stołka – bach!
I jego – krach!
Toteż powoli, jak żółw ociężale
Chce ugrać swoje na dusz kapitale.
Nauczycieli do walki pociągnął
I zamierzony swój cel osiągnął.
Namieszał, namącił, rozjątrzył sprawę
Zaniepokoił Polskę, Warszawę
A po co? A na co? Na kogo tak gra?
Bo uczniów, rodziców i tak w doopie ma!
Bez serca, skrupułów oraz bez duszy
Realizuje czerwony swój plan komuszy.
Do taktu wtórują mu jego kamraci
Może i któryś z nich też się wzbogaci
Gładko przychodzi mu rządu krytyka
Nie lubi tylko, gdy ktoś mu wytyka
że jego działalność z tego jest znana
By nie podnosić ręki na pana.
Bo gdzież był gdy rządy PO-przednie, to fakt
Ni grosza podwyżki nie dały, bo jak?
Bo z czego? Dlaczego? Wtedy też strajk
nie był potrzebny – uspakajał.
Nauczyciele po sobie spuścili uszy,
pomarudzili. Sławka znów nikt nie ruszył.
Wciąż ciepłą posadkę przez lat kilka miał.
A nauczyciel? Znów gówno dostał!
Tak oto stado, co zwie się elitą
Jest po to, by guru zapewnić koryto.
Z cyklu "Satyrycznie politycznie" AD: 02-04-2019
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz