 |
| Malowała: Monika Struzik |
co strzegą nas i dusz naszych,
wszystkie wydają się piękne.
Anioły:
- są takie, co same pięknymi będąc,
strzegą dusz niepięknych...
- są takie, co same pięknymi będąc,
w obliczu naszej miłości bledną.
I są te najpiękniejsze, te "postrzępione"!
Te najprawdziwsze, swoją pracą strudzone...
Znużone dbaniem o życie człowieka,
Strzępią swe pióry, choć wiedzą,
co je czeka.
Z cyklu: "Co mi w duszy gra", AD: 29-03-2022
Czyja ta wojna? I komu potrzebna?
Czyja to gra złowieszcza, bezecna?
Kto pionki na planszy rozstawia?
Odważnik na szali życia ustawia?
Kto, niczym lalkarz za sznurki pociąga?
Niewinnych w tryby machiny wciąga?
Kto krwią dziecięcą nie boi się plamić,
umysły ludzi kłamstwem omamić?
Zło, jak to bywa niejedną ma postać.
Dobro nie zawsze umie mu sprostać!
Dobro, by dobrem mogło zwyciężać,
w mądrości ludzi szuka oręża...
Lecz gdzie rozumu szukać? Mądrości?
Gdy jednym brakło ku drugim miłości!
I gdzie spokoju szukać? Schronienia?
W czasie, gdy zło nie daje wytchnienia?!
Czy wyciągniemy z historii naukę?
Czy tchórzem zostać? Lub politrukiem?
Czy pozwolimy, by koło historii
zmieliło nas? Zamiast toczyć się w glorii?
Wiersz nie dotyczy bezpośrednio bieżących wydarzeń. Ale myślę, że jest to dobry moment, żeby go opublikować.
Z cyklu: "Gorzko politycznie", AD.: 10-03-2022
Kocham Aniołki, Janiołki,
co swemi skrzydłami figlarnie trzepocząc,
przynoszą radość i pokój.
Kocham Anioły, Janioły,
co ciężkie skrzydła od win ludzkich niosąc,
biorą na siebie ludzki niepokój.
Kocham Skrzydlate Dusze,
co czasem ludzką postać przybiorą,
i dobro rozpościerają.
Choć często cierpią katusze,
wciąż więcej dają, niż sami biorą.
I nigdy się nie poddają.
Dobro, jak Anioł ma skrzydła.
Ludzkie słabości potrafi pokonać.
Złe ludzkie języki.
Złego zwycięża mamidła,
by do dobrego ludzi przekonać,
i Złemu dać prztyki!
Z dedykacją dla Skrzydlatej Duszy Anita Łukasik <3
Z cyklu: "Przepraszam - musiałam", AD: 04-03-2022
