Fot. Ewa Adamczyk.
Słów nie mam, by oddać piękno tej chwili!
Schwyconej w locie dnia mijającego.
Marcowe słońce ku nocy się chyli,
Obiektyw złapał, co z dnia najcenniejszego!
Dwie wzniosłe wieże, symbol przetrwania.
Wzrosłe z potrzeby ludzkiego istnienia!
W latach tysięcznych, w dziejów zaraniach.
Są tajemnicą Boskiego tworzenia.
Te mury, ta zieleń, chwycony półcień,
I puste gałęzie, co wiosnę czują.
Choć stoją od wieków - zagadką są co dzień,
Nadzieję na lepsze ułomnym zwiastują!
Z cyklu: Reszta czyli, co mi w duszy gra. AD: 27-03-2021
W odpowiedzi Jacek Bilski:
Z jednego pnia wyrosłe wieże,
Pnia życia.
Przodkom chylmy czoła,
Nam światło zostawili
W noc ciemną dookoła.
Trzymajmy żagiew, wyżej ramiona
Wiara wciąż żywa, i nigdy nie skona.
W jednej wieży miłość,
W drugiej, nadzieja.
Stoją, historii matki.
Biją w nie fale, pręgierz czasu
Mury chłoszcze,
A one trwają , póki nas starczy,
Nic je nie pokona.
Przepraszam - musiałam, 28-03-2021r.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz